Διαβάστε την κριτική του Γιώργου Σαρήγιαννη στο Τέταρτο Κουόύνι για τη σημερινή μας παράσταση.
Ο Κώστας Γάκης, βασισμένος στην έγκυρη μετάφραση του Διονύση Καψάλη, προχώρησε, χωρίς να παρέμβει ουσιαστικά στη σειρά των σκηνών, σε μία ριζική διασκευή -μάλλον για σύμπτυξη θα ήταν το σωστότερο- του κειμένου για δύο μόνον πρόσωπα ρίχνοντας μεγαλύτερο βάρος στο κωμικό στοιχείο. Δεν έκανε όμως μία παρωδ...ία. Μέσα από την ελαφράδα της διασκευής αυτής, μέσα από τις μικρές προσθήκες, μέσα από την αφαίρεση μεγάλου μέρους του κειμένου, μέσα από τις αφηγηματικές γέφυρες, κατάφερε να διατηρήσει και να αναδείξει το πνεύμα του. Και με τη σκηνοθεσία του, που χρησιμοποιεί κάθε μέσο, ακόμα και το κουκλοθέατρο, πέτυχε να μετουσιώσει σε σκηνική πράξη όλη αυτή τη νεανική φρεσκάδα αλλά και την ποίηση του έργου. Η παράστασή του με εντυπωσιακή αμεσότητα δίνει διέξοδο στην ηφαιστειακή λάβα που βράζει μέσα στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» προκαλώντας μία ελεγχόμενη έκρηξη -έκπληξη για τα δεδoμένα μιας μικρής, no budget όπως λέμε πια, παραγωγής.
.........................
Από τον καιρό που ο Γιώργος Γάλλος, ο Παντελής Δεντάκης και ο Γιάννος Περλέγκας έκαναν στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» τον εξαιρετικό «Μακμπέθ»τους -ήταν η πρώτη, αν δεν κάνω λάθος, ανάλογη απόπειρα στην Ελλάδα- είχα να δω τόσο επιτυχημένο σχετικό εγχείρημα συμπύκνωσης του Σέξπιρ: μία ανάλαφρη, απενοχοποιημένη παράσταση που πάλλεται από χιούμορ και δονείται από συγκίνηση. Η σκηνή του Μπαλκονιού με μία αλουμινένια πτυσσόμενη σκαλίτσα, με ήχο βροχής, με την Ιουλιέτα με φτερουγίτσες στους ώμους και τον Ρωμαίο με μία μεγάλη καρδιά από λυγισμένο σύρμα, ντυμένη με κόκκινο ύφασμα, στα χέρια, εκείνη με λευκή ομπρελίτσα, εκείνος να κρατάει ένα κομμάτι πλαστικό πάνω από το κεφάλι του για να μη «βραχεί» και η σκηνή με τον Ρωμαίο στην Μάντοβα να πληροφορείται από τον Βαλτάσαρ τον υποτιθέμενο θάνατο της αγαπημένης του καθισμένος στο περβάζι του ανοιχτού παράθυρου της αίθουσας, με φόντο τα ξεραμένα από το χειμώνα κλαδιά του δέντρου της αυλής φωτισμένα από τον Μπιρμπίλη, σκηνές πολύτιμες -και όχι οι μόνες- που τις κράτησα και θα τις κρατήσω για πάντα στη μνήμη μου.
Το συμπέρασμα. Αυτή την παράσταση, στην οποία δύο παιδιά σηκώνουν το βάρος ολόκληρου του σεξπιρικού κειμένου, δεν πρέπει να τη χάσετε! Σας βεβαιώνω πως θα γελάσετε, πως θα συγκινηθείτε και πως τελικά θα ενθουσιαστείτε. Και η παράσταση αυτή πρέπει να συνεχιστεί. Για μένα είναι ο καλύτερος «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που έχει παιχτεί τα τελευταία σαράντα χρόνια στο ελληνικό θέατρο.
Ο Κώστας Γάκης, βασισμένος στην έγκυρη μετάφραση του Διονύση Καψάλη, προχώρησε, χωρίς να παρέμβει ουσιαστικά στη σειρά των σκηνών, σε μία ριζική διασκευή -μάλλον για σύμπτυξη θα ήταν το σωστότερο- του κειμένου για δύο μόνον πρόσωπα ρίχνοντας μεγαλύτερο βάρος στο κωμικό στοιχείο. Δεν έκανε όμως μία παρωδ...ία. Μέσα από την ελαφράδα της διασκευής αυτής, μέσα από τις μικρές προσθήκες, μέσα από την αφαίρεση μεγάλου μέρους του κειμένου, μέσα από τις αφηγηματικές γέφυρες, κατάφερε να διατηρήσει και να αναδείξει το πνεύμα του. Και με τη σκηνοθεσία του, που χρησιμοποιεί κάθε μέσο, ακόμα και το κουκλοθέατρο, πέτυχε να μετουσιώσει σε σκηνική πράξη όλη αυτή τη νεανική φρεσκάδα αλλά και την ποίηση του έργου. Η παράστασή του με εντυπωσιακή αμεσότητα δίνει διέξοδο στην ηφαιστειακή λάβα που βράζει μέσα στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» προκαλώντας μία ελεγχόμενη έκρηξη -έκπληξη για τα δεδoμένα μιας μικρής, no budget όπως λέμε πια, παραγωγής.
.........................
Από τον καιρό που ο Γιώργος Γάλλος, ο Παντελής Δεντάκης και ο Γιάννος Περλέγκας έκαναν στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» τον εξαιρετικό «Μακμπέθ»τους -ήταν η πρώτη, αν δεν κάνω λάθος, ανάλογη απόπειρα στην Ελλάδα- είχα να δω τόσο επιτυχημένο σχετικό εγχείρημα συμπύκνωσης του Σέξπιρ: μία ανάλαφρη, απενοχοποιημένη παράσταση που πάλλεται από χιούμορ και δονείται από συγκίνηση. Η σκηνή του Μπαλκονιού με μία αλουμινένια πτυσσόμενη σκαλίτσα, με ήχο βροχής, με την Ιουλιέτα με φτερουγίτσες στους ώμους και τον Ρωμαίο με μία μεγάλη καρδιά από λυγισμένο σύρμα, ντυμένη με κόκκινο ύφασμα, στα χέρια, εκείνη με λευκή ομπρελίτσα, εκείνος να κρατάει ένα κομμάτι πλαστικό πάνω από το κεφάλι του για να μη «βραχεί» και η σκηνή με τον Ρωμαίο στην Μάντοβα να πληροφορείται από τον Βαλτάσαρ τον υποτιθέμενο θάνατο της αγαπημένης του καθισμένος στο περβάζι του ανοιχτού παράθυρου της αίθουσας, με φόντο τα ξεραμένα από το χειμώνα κλαδιά του δέντρου της αυλής φωτισμένα από τον Μπιρμπίλη, σκηνές πολύτιμες -και όχι οι μόνες- που τις κράτησα και θα τις κρατήσω για πάντα στη μνήμη μου.
Το συμπέρασμα. Αυτή την παράσταση, στην οποία δύο παιδιά σηκώνουν το βάρος ολόκληρου του σεξπιρικού κειμένου, δεν πρέπει να τη χάσετε! Σας βεβαιώνω πως θα γελάσετε, πως θα συγκινηθείτε και πως τελικά θα ενθουσιαστείτε. Και η παράσταση αυτή πρέπει να συνεχιστεί. Για μένα είναι ο καλύτερος «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που έχει παιχτεί τα τελευταία σαράντα χρόνια στο ελληνικό θέατρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου